[Fic f(x) , EXO] Reconcile [HunTal]
เมื่อเธองอน ผมก็ต้องง้อ .
ผู้เข้าชมรวม
384
ผู้เข้าชมเดือนนี้
1
ผู้เข้าชมรวม
เนื้อเรื่อง
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ซูจองไม่ชอบการรอคอย แต่ตอนนี้เธอกำลังนั่งรอแฟนหนุ่มของเธอมาสองชั่วโมงแล้ว
ตอนนี้ซูจองกำลังหัวเสียอย่างรุนแรง เจ้าหล่อนนั่งหล่อแฟนหนุ่มของเธอมาสองชั่วโมง แม้กลิ่นกาแฟในร้านที่เธอนั่งจะหอมหวานเพียงใดแต่เธอก็ไม่สนใจเลยสักนิด เธอสนใจแค่ว่าเมื่อไรเขาจะมา
กริ๊ง กริ๊ง
เสียงกระดิ่งจากหน้าประตูทำให้หญิงสาวหันไปมอง และเมื่อรู้ว่าใครมาหญิงสาวถึงกับแสดใบหน้าโกรธเกรี้ยวออกมา
“ย๊า ! โอเซฮุน ! นายคิดว่าตอนนี้กี่โมงแล้ว !?”ซูจองแผดเสียงถามแฟนหนุ่มของเธอ
“ขอโทษจริงๆนะซูจอง คือผมติดธุระด่วนน่ะ”เซฮุนก้มหน้าลง ทำให้ชายหนุ่มเหมือนเด็กประถมที่กำลังโดนคุณครูดุ สร้างรอยยิ้มแก่ผู้พบเห็นไม่น้อยรวมทั้งซูจองด้วย
“ไม่ต้องมาพูด ! แล้วทำไมไม่โทรมาบอก ! ปล่อยให้ฉันนั่งรออยู่ตั้งนาน นายรู้ไหมว่าฉันแหกขี้หูขี้ตาตื่นเช้าเพื่อมาตามที่นายนัดฉันเนี้ย !?”หญิงสาวยังคงทำเป็นโกรธต่อไป ทั้งที่ในใจเธอน่ะยกโทษให้แฟนหนุ่มไปตั้งนานแล้ว
“ขอโทษ…”ชายหนุ่มพูดเสียงอ่อน
“ไม่ ! ฉันไม่ยกโทษให้นายแล้วย่ะ !”ทันทีที่เธอพูดจบเธอรีบคว้ากระเป๋าและวิ่งออกจากร้านทันที
“ซวยแล้วไงโอเซฮุน...”ชายหนุ่มบ่นพร้อมนั่งคอตก
วันนี้เข้าวันที่สี่แล้วที่ซูจองโกรธเซฮุน สี่วันที่ผ่านมาเซฮุนโทรไปหาซูจองแฟนสาวขอเธอเป็นร้อยสายเท่าที่เขานับมา แต่เธอก็ปิดเครื่องตลอดทั้งสี่วัน
ชายหนุ่มนอนเอามือก่ายหน้าผากอยู่บนโซฟาของเพื่อนสนิทของเขา ขายาวพาดไปกับพนักผิง หัวสีชมพูที่เจ้าตัวเพิ่งไปย้อมมาห้อยตกลงจากที่นั่ง
“เลิกทำหน้าคล้ายคนใกล้ตายสักทีได้ไหมโอเซฮุน ?”จุนฮง เพื่อนสนิทหน้ากวนที่แอบหวานเดินเข้ามาถามพร้อมสมุดวาดภาพและดินสอ
“คนเพิ่งทะเลาะกับแฟนนะเว้ย จะให้หน้าบานเป็นจานกระด้งแบบแกได้ไง”เซฮุนพูดย้อนเพื่อนของตน
“หลอกด่าว่าฉันหน้าบานงั้นเหรอ ! เอาเถอะ ฉันไม่ถือคนบ้า ไม่ว่าคนอกหัก”จุนฮงก้มตัวนั่งข้างโซฟาที่เซฮุนนอนอยู่
“ไอ้เปรตกวนประสาท ...”เซฮุนพูดว่าจุนฮงพร้อมหลับตาลง
“ช่วยง้อเอาป่ะ”จุนฮงพูดพร้อมร่างรูปแจกันดอกไม้บนโต๊ะ
“กินยาไม่เขย่าขวดมารึไง”ชายหนุ่มผมชมพูพูดพร้อมแหลมองเพื่อนสนิทของเขา
“เปล่าซะหน่อย ก็แค่อยากจ่ายหนี้ตอนที่ช่วยจีบพี่ยงกุก”จุนฮงพูด
ใช่...จุนฮงมีแฟนเป็นผู้ชาย ซึ่งเซฮุนก็ไม่ได้รังเกียจจุนฮงแต่อย่างใด เขาคิดมาเสมอว่าความรักมันแบ่งเพศไม่ได้ เขาก็มีคนรู้จักเป็นแบบนี้ตั้งเยอะแยะ ทั้งพี่คริสพี่ชายแถวบ้านที่มีแฟนร่างน้อยหน้าหวานอย่างพี่ลู่ฮาน หรือไอ้ชานยอลที่มีแฟนเป็นถึงเดือนโรงเรียนรุ่นน้องน่ารักอย่างแบคฮยอน
“อ่า เอาซิเรื่องเลวๆฉันรู้แกถนัด”เซฮุนพูดแอบด่าเพื่อนสนิทของตนไป
“ขอบคุณที่ชมนะครับคุณชายโอ”จุนฮงยิ้มหวาน ซึ่งเพื่อนทั้งหมดลงมติว่ามันกวนส่วนล่างที่สุดท่าที่เคยพบมา
ท้องฟ้าสีดำมืด ซูจองเดินกำโทรศัพท์เครื่องน้อยของเธอไปตามทาง วันนี้พี่สาวของเธอส่งข้อความมาบอกว่าให้มาพบตอนสี่ทุ่ม ตรงสนามเด็กเล่นหลังหมู่บ้าน ซึ่งซูจองไม่เข้าใจเลย ! พี่สาวเธอก็น่าจะรู้นี้ว่าเธอกลัวผี !
เสียงลมพัดเบาๆทำให้ใบไม้เสียดสีกันจนเกิดเสียง ปากบางเฉียบของซูจองสั่นเล็กน้อย ลำคอขาวนวลของเธอเริ่มแห้งคอด สมองของซูจองจินตนาการไปยังเรื่องต่างๆมากมาย เธอพยายามไม่คิดถึงเรื่องสิ่งที่มองไม่เห็น มือสองข้างของเธอกระชับเสื้อคลุ้มสีขาวของเธอ
เธอพาตัวเองมายังสนามเด็กเล่นหลังหมู่บ้าน ดวงตาคมสั่นเล็กน้อย เธอไม่ถูกเกี่ยวกับความมืดเลยจริงๆ เสียงลมพัดพัดมาข้างหูของเธอ หากตอนนี้ความกลัวเริ่มครอบงำจิตใจของเธอ ซูจองเสียบเฮดโฟนเข้ากับโทรศัพท์ของเธอ โดยหวังว่าจะช่วยบรรเทาอาการกลัวลงไปบ้าง
ยังไม่ทันที่เธอจะเสียบหูฟังเปิดเพลงฟังดีเท่าไรนัก เสียงน้ำจากก๊อกข้างหลังเธอก็ดังขึ้น ซึ่งเธอมั่นใจว่าเธอไม่ได้ไปเปิดมันแน่นอน และที่ตรงนี้ก็คงจะมีเพียงแต่เธอเท่านั้นที่ยืนอยู่ ซูจองเริ่มกังวลกระสับกระส่าย เมื่อไรเจสสิก้าพี่สาวของเธอจะมา หรือพี่สาวเธอไม่ได้นัดเธอมา พี่สาวเธอก็น่าจะรู้ดีว่าเธอไม่ถูกกับเรื่องแบบนี้เสียเท่าไร และพี่เธอคงไม่แกล้งให้เธอตกใจเล่นแบบนี้แน่นอน
ทันทีที่ซูจองคิดได้ เธอรีบเดินไปเปิดประตูเพื่อที่จะพาตัวเองออกจากสนามเด็กเล่นแบบนี้ ... แต่ความตกใจก็ต้องตกมาอยู่ที่เธออีกครั้ง
ประตูของสนามเด็กเล่นปิด ... เธอมั่นใจว่าเธอไม่ได้ปิดมัน และก็คงมีแค่เธออยู่ที่นี้ด้วย
กลัว...เป็นคำๆเดียวที่เธอสามารถอธิบายออกมา ทำยังไงดี เอายังไงดี สมองของซูจองประมวลผลไม่ทัน เธอไม่สามารถระงับอารมณ์กลัวได้เลย เธอยอมรับว่าเธอกลัวความมืดเสียเหลือเกิน กลัวว่าความมืดจะกลืนกินเธอเข้าไป กลัวว่ามันจะทำให้ทุกอย่าหายไป
ในระหว่างที่ซูจองยืนกระสับกระส่ายอยู่นั้น แสงเทียนเล็กๆจากข้างหลังของเธอก็จุดขึ้น เธอหันไปตามแสงเทียน แสงเทียนนำพาเธอไปยังป่าไม่ลึกมาข้างสนามเด็กเล่น ทันทีที่เธอไปพบกับจุดจบของแสงเทียนเธอยิ้มออกมา ดวงตาจากที่เคยสั่นกลับหยีขึ้นด้วยความสุข
ป้ายไฟสีขาวสะอาดเขียนด้วยตัวอักษรน่ารัก ลูกโป่งหลากสี และรูปภาพของเธอและแฟนหนุ่มของเธอ
‘ขอโทษนะซูจอง ดีกันเถอะนะ J
*เซฮุนนาของซูจอง’
ทันทีที่อ่านจบ เสียงกีต้าร์ตัวน้อยจากมุมมืดในป่าก็ดังขึ้น ชายหนุ่มร่างโปร่งสวมเสื้อสีฟ้าขาวดังตอนที่เจอกันวันแรก
เสียงทุ้มเริ่มร้องเพลงที่เธอชอบฟัง สายลมจากที่เธอคิดก่อนหน้านี้ว่ามันน่ากลัวเหลือเกิน แต่ในตอนนี้ซูจองคิดว่ามันก็ไม่เลวร้ายอะไรแบบนั้นหรอก
เมือชายหนุ่มร้องเพลงจบ เขาเกินมาหาเธอพร้อมกุมมือเธอไว้หลวมๆ
“ขอโทษนะซูจอง ผมไม่รู้ว่าจะพูดแบบไหน แต่ตลอดเวลาที่ผ่านมาผมทำผิดยังไงซูจองก็ให้อภัยผมเสมอ ผมรู้ว่าผมอาจไม่ใช่คนที่ดี ผมไม่ใช่ผู้ชายที่ดีอะไรมากมาย ผมขอโทษทั้งเรื่องที่ปล่อยให้ซูจองรอเสมอๆ ผมขอโทษที่พอมีเวลาผมก็เอาแต่หลับ ผมสัญญาว่าต่อจากนี้ผมจะทำตัวให้ดีขึ้น เพราแบบนั้นดีกันนะ”เซฮุนพูดพร้อมจุมพิตที่หลังมือซูจองเบาๆ
“ไม่ … ก็เพราะนายเป็นแบบนี้ฉันถึงโกรธไม่ลง ฉันน่ะเคยคิดมาตั้งแต่แทมินทิ้งฉันไปว่าฉันไม่ใช่ผู้หญิงที่อ่อนหวาน ไม่ใช่ผู้หญิงแม่บ้านแม่เรือน กระโปรงยังไม่คอยจะได้ใส่จะมีคนรักฉันแบบที่ฉันเป็นหรือเปล่า แต่นายก็มาเปลี่ยนความคิดฉัน ขอบคุณที่รักกันนะเซฮุน ฉันไม่โกรธนายหรอก”ซูจองพูดพร้อมก้มหน้าลงเล็กน้อย
“ขอบคุณนะซูจอง...จูบได้ไหม ?”ไม่ทันหญิงสาวตอบ ชายหนุ่มโน้มตัวลงไปจุมพิตปากบางของหญิงสาว
จุมพิตที่ไม่เรียกว่าจูบ ไม่มีการลุกล้ำใดๆ มีเพียงความรู้สึกที่มีให้กัน ความรักที่ทั้งคู่มอบให้กันผ่านอ้อมกอดและความรู้สึกของเขาทั้งคู่
บางทีถ้ารักใครสักคน คำว่าโกรธก็ไม่มีอยู่ในใจเราหรอก
หลังจากที่ทั้งคู่คืนดีกันได้สักพัก เซฮุนจึงไปหาจุนฮงเพื่อขอบคุณเพื่อนรักร่างสูงของเขา
“เออๆ ไม่ต้องขอบคุณๆ อันที่จริงฉันก็ไม่ได้ทำอะไรมากเลยนะ”จุนฮงที่นั่งบนตักของยงกุกพูดและยิ้มตาหยี
“แต่แกทำได้ไงว่ะคนเดียว ไปเปิดน้ำแล้วก็ล็อคประตู แถมไม่มีกุญแจทิ้งไว้ด้วยนะ ตอนนั้นฉันน่ะต้องปีนออกกับซูจองแหน่ะ”เซฮุนพูดยิ้มๆ
“เดียวนะ ล็อคประตูอะไร ฉันทำแค่ไปวางเทียนแล้วก็ไปบอกพี่เจสสิก้าให้ช่วยเรียกซูจองไปเท่านั้นนะ ส่วนเปิดน้ำฉันไม่ได้ทำ ฉันคนเดียวจะไปทำหมดได้ไงว่ะ”จุนฮงพูดหน้าเจื่อน
“แล้วใครทำว่ะนั้น …” เซฮุนหุบยิ้มทันทีเมื่อฟังความจริงจากปากของเพื่อนสนิทของเขา...
-----------------------------------------------------------
สวัสดีค่าาา ^^ มาเจอกันอีกแล้วนะคะ
ช่วงนี้ขยันแต่งค่ะ เพราะเพิ่งลงไปตอนเดียว เอิ้ก มีตัวละครใหม่ด้วยบังโล่ ><
ตอนนี้ไม่ใช่ภาคต่อของ 2Day แต่อย่างใดนะคะ แต่ถึงไม่ใช่ก็คล้ายๆแหละเน๊อะ ฟินมากขึ้นรึเปล่าคะ ? แฮ่ๆ ครั้งแรกที่ลองแต่งแนวแทรกหลอน ปกติไม่ใช่คนกลัวอะไรแบบนี้นะเลยแต่งไม่ค่อยเข้าใจฟีลว่าแต่งแบบไหนให้น่ากลัว - -
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านช็อตฟิคของเรานะคะ : )
หมายหด.เจอคำผิดตรงไหนบอกได้นะคะ จะแก้ให้
ผลงานอื่นๆ ของ Phantom96 ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ Phantom96
ความคิดเห็น